معمولا ما این که چگونه این دستگاه های غول آسا دنیای اطرافمان را شکل می دهند دست کم می گیریم. از دور، یا از سطح زمین، کارهایی که این جرثقیل بدون خم شدن انجام می دهد بسیار سخت به نظر می رسد. حتی درک این که چیزی به این بلندی چگونه بدون کمک گرفتن از چیزی با طول برابر با خودش ساخته شده است هم سخت است.

این جرثقیل ها چگونه ساخته می شوند؟ و دقیقا چگونه جرثقیل ها و گرداننده های آن ها میله های بتنی یا فولادی و سایر مواد ساختمانی را تا بیشتر از صد طبقه از سطح زمین بالا می برند؟

یکی از جواب ها می توانند با دقت بسیار بالا باشد.
اما این مسئله خیلی فراتر از دقت بالا است. اصول فیزیکی و ماشین آلات حیرت انگیزی هستند که در این کار دخیل هستند.

قسمت های مختلف یک تاور کرین

قسمت های مهم متعددی در تاور کرین ها وجود دارند که باعث می شوند عملیات آن ها ممکن شوند. حتی برای ساخت یک تاور کرین هم باید یک پد بتنی بسیار سنگین و بزرگ در جایی که پایه قرار می گیرد، گذاشته شود. سپس پایه واقعی جرثقیل با استفاده از پیچ های بزرگ درون این پد پشتیبانی بتنی محکم می شود.
پد بتونی یک قسمت بسیار مهم در ساخت جرثقیل و ایجاد ثبات در آن می باشد.

این پد باید از هفته ها زودتر ریخته شود. برای جرثقیل های بزرگ پد باید حدودا طول و عرض 9 متر و ارتفاع 1 متر داشته باشد و وزنی حدود 180 هزار کیلو داشته باشد.

جرثقیل بزرگی که تا آسمان می رسد و این یعنی این که گاهی اوقات 80 متر (یا حتی بیشتر) از آن بالای سطح زمین قرار دارد، در این صنعت از آن به عنوان دکل یاد می شود؛ بسیار شبیه یک دکل کشتی.
بالای دکل یک واحد انفجاری وجود دارد که قسمت مکانیکی ایست که جرثقیل را قادر به چرخش می سازد.
دسته بزرگی که از جرثقیل بیرون زده است در میان متخصصان جرثقیل جیب نام گرفته است. این عنوان ریشه هایی هم در اصطلاحات دریایی دارد و این از آن جهت است که جیب یک بادبان است که از جلو کشتی، یا از قوس آن به مبدل بالایی متصل می شود.
دسته کوچکتری که در خلاف جهت جیب از جرثقیل بیرون زده است، بازوی ماشین نام دارد. این قسمت شامل بارسنگ های بتنی عظیمی می شود که در زمان اضافه شدن بار سنگین در کنار جیب به آن تعادل می بخشند.
و البته، بالای تمام این ها جای راننده وجود دارد که در آن متخصص جرثقیل رقص زیبای حرکت مواد ساختمانی در آسمان را طراحی می کند.

تاور کرین ها چه کارهایی می توانند انجام دهند؟

عموما زمانی که جرثقیل به زمین متصل است نمی تواند طولی بیشتر از 80 متر داشته باشد. کشش ماکسیمم جیب حدودا 70 متر می باشد و حداکثر وزنی که می تواند تحمل کند 19.8 تن یا 18 تن متریک می باشد.
جرثقیل ها به کلید فرمان مجهز شده اند که از پربار شدن جرثقیل جلوگیری می کند. کلید اول بار را برای اطمینان از بیشتر نبودن آن از حد تعیین شده 18 تن متریک کنترل می کند. کلید دوم از این اطمینان حاصل می کند که بار، بسته به وزنش، با فاصله نا امنی از جیب قرار ندارد. هر چه وزن به ماکسیمم 18 تن متریک نزدیک تر شود، فاصله کمتری را از جیب می تواند بگیرد. حدود 10 تا 12 کامیونت برای کشیدن تمام تشکیلات یک تاور کرین لازم است. در ابتدا، جرثقیل های متحرک برای نصب جیب استفاده می شوند. ساخت جرثقیل از پایه به بالا فرآیند سختی است که از بالارو استفاده می کند. این روند می تواند بیشتر از یک هفته بسته به طول جرثقیل زماهن ببرد.

منبع : http://baseblog.parsiblog.com/Posts/8/%D8%AA%D8%A7%D9%88%D8%B1+%DA%A9%D8%B1%D9%8A%D9%86+%D9%87%D8%A7+%DA%86%DA%AF%D9%88%D9%86%D9%87+%DA%A9%D8%A7%D8%B1+%D9%85%D9%8A+%DA%A9%D9%86%D9%86%D8%AF%D8%9F/